Samenvatting:
veel licht gedurende de gehele belichtingstijd (minimaal 40 lumen per liter). Dagelijks een piek in de intensiteit van 3 tot vijf uur. Gebruik goede en vooral stabiele CO2 waarden. Stabiliteit is belangrijker dan ppm. Je hoeft niet elke dag Fe te doseren. De juiste hoeveelheid Fe per twee weken is meer dan genoeg.
Lage stikstof waarden werken niet bij alle rode planten. Hoofdzakelijk voor bepaalde rotala's en ludwigia's. Bij een Macrandra, Ludwigia pantanal en Althernanthera reineckii werken lage stikstof waarden juist weer slechter. Daarbij zijn nitraat beperkende omstandigheden niet de primaire reden zijn dat planten roder gaan worden. Want je krijgt net zo mooi rood gekleurde planten met een NO3 van 30 als met een NO3 van 0.5 En zoals ik al aangaf het is ook afhankelijk van het soort rode plant.
Het aanbod van een spectrum in ver-rood (>700nm) is een grote bepalende factor.
Aquariumplanten beschermen zich tegen te veel licht door de zgn. niet-fotochemische uitdoving van het pigment (NPQ). Dit zijn fotochemische en biochemische reacties om een 'accesoire' pigment zoals carotenoïden aan te maken. (in mindere mate Anthocyaan omdat het nml. namelijk wateroplosbare pigmenten zijn en alleen intracellulair gebonden in de vacuole).
In deze fotosynthese beschermende toestand schijnt de levensduur van chlorofyl aanzienlijk te worden verkort en de aanmaak/opbouw van caretenoïden te worden gestimuleerd. En daarmee wordt de foto-oxidatieve schade in de plant voorkomen. Juist door die caretenoïden krijgen we de rode verkleuring van de plant, en dat heeft per definitie niets te maken met de hoeveelheid stikstof in het water
De beperking van nitraat is meer bedoeld om de groeisnelheid te beperken.
Want als je plant voedingsstoffen aanbied die nét even boven het LCP (licht-compensatie-punt) liggen word de kwaliteit van de plant niet aangetast, maar heeft wel erge trage groei tot gevolg. Daarom is het gebruik van een lean-dose ook erg risicovol met veel licht omdat je altijd op het randje balanceert tussen teveel en te weinig voeding in de waterkolom. Maar dat gevaar word voor een groot gedeelte opgevangen door de aquasoil die je gebruikt. Maar toch; tekorten bij de planten komen relatief vaak voor met een lean-dose bemesting. Zeker omdat de soil met een lean-dose bijna niet word aangevuld met voeding en dus eerder zal zijn uitgewerkt omdat de planten op ten duur alle beschikbare voeding hebben verbruikt.
Daarom moet de observatie van je planten ook een regelmatige routine zijn!
ROS en NPQ
Reactive Oxygen Species (ROS) en Non‑Photochemical Quenching (NPQ)
Wat het is:
Moleculen zoals superoxide, waterstofperoxide en hydroxylradicalen. Deze ontstaan als bijproducten van fotosynthese, vooral bij overmatige lichtabsorptie in chloroplasten. (lees: teveel licht)
ROS zijn schadelijk: ze veroorzaken oxidatieve stress en kunnen eiwitten, lipiden en DNA beschadigen. Tegelijkertijd dienen ze als signaalmoleculen die stressreacties activeren (zoals pigmentproductie, antioxidanten) wat verantwoordelijk is voor de rode kleur van de plant. Ze worden dus aangemaakt als de NPQ niet genoeg aanwezig is.
ROS (= symptoom en signaal van teveel lichtenergie → kan schade veroorzaken) en NPQ (preventief mechanisme dat overtollige energie afvoert → voorkomt ROS-vorming.)
zijn 2 kanten van dezelfde medaille: NPQ voorkomt dat ROS ontstaat, en ROS activeren pigmenten en antioxidanten als de NPQ niet genoeg is.
Dus de primaire reden voor planten om te verkleuren naar roder/ intenser komt door 'schade' in het bladweefsel.
Die schade word veroorzaakt door teveel stressreactie op licht, stressreactie of een voedingstekort (ondergrens van nitraat) of combinatie van beide. Dit resulteert in de vorming van Reactive Oxygen Species (ROS) zoals waterstofperoxide wat de plant roder van kleur maakt. Ijzer heeft hier nagenoeg geen extra aandeel in dit proces.